Je hoort het vaak: denk positief, dan komt alles goed. En ja — een positieve mindset kan helpend zijn. Vooral bij praktische situaties. Bijvoorbeeld: je hebt een belangrijke afspraak en het verkeer zit tegen. Een negatieve mindset zegt: “Ik red het nooit, dit wordt een ramp.” Een positieve benadering haalt de spanning eruit: “Ik doe wat ik kan, misschien valt het mee. En als ik wat later ben, is daar vast begrip voor.” Dat geeft direct rust. Het verandert niets aan de situatie, maar wel aan hoe jij erin staat. En dát maakt verschil.
Maar wat als je met iets groters te maken hebt — iets wat pijn doet en niet op te lossen is met alleen ‘positief denken’? Zoals het verlies van een geliefde. Dan schieten goedbedoelde adviezen tekort. Je kunt die emoties niet wegduwen, want vroeg of laat komen ze terug. Vaak liggen er diepere overtuigingen onder, zoals: “Ben ik het wel waard om liefde te ontvangen?” of “Iedereen vertrekt uiteindelijk.” Dat zijn geen gedachten om zomaar te vervangen, maar om bij stil te staan.
Wat je op zo’n moment nodig hebt is geen positiviteit — maar ruimte. Ruimte om te voelen wat er is, verdriet en alles. Dáár zit de werkelijke heling. Door stil te staan bij wat je denkt, voelt en nodig hebt, ontstaat er zachtheid en inzicht. En dat is óók groei.
Geluk is mooi, maar niet het enige. Verdriet hoort bij het leven. Hoe je met dat verdriet omgaat — dáár zit de transformatie.